Hayalimin ortasındayım...
Bir bebeğimiz olacak, isteyerek, çok isteyerek...
Ama bir de karmakarışık bir hamilelik psikolojisi var ki sormayın gitsin!
Daha bebeğimiz doğmadan aynı biz değilmişiz gibi, herşey artık çok çok farklı olacakmış gibi hissediyorum.
Ve biliyorum tüm bu hislerin gelip geçici, hormonların etkisinin zihnime yansıma hali olduğunu.
Bilmek başka, baş edebilmek başka!
Sanırım eski ben olamamaktan endişeleniyorum zaman zaman. Özgür hayatımın uzakta kalmasından, eşimle iletişimimizin değişmesinden, uzaklaşmaktan, anne baba olmuşken tekrar eş ve sevgili olmamaktan...
Tekrar iş hayatına dönebilecek miyim?
Kendimi geliştirmek için gerekli zamanı bulabilecek miyim?
Ya mutsuz bir ev hanımına dönüşürsem?
Ya mutsuz olup, mutsuz edersem etrafımdakileri?
Hem sanki eşim de bu kez daha ilgisiz gibi, ya da ben fazla mı iğneleyiciyim artık?!
Sorular, sorular...
Hamilelik güzel evet ama madalyonun arka tarafında da belirsiz endişeler yok değil.
İşte böyle...
Yazmazsam olmazdı, yazıyorum ki ileride nasıl da yersiz şeylere endişe duyduğumu hatırlamış olayım...
Ve aslında tüm endişelerin, sorunların gelip geçici olduklarını...
