Sıkışmış hissediyorum .
Anne olmak - çocuğunu sorumluluk sahibi bir birey olarak yetiştirebilmek - çalışmak , ki bu bana rakipsiz en iyi gelen aktivite - derslerini kontrol etme , kardeşler arasını sıcak ve eşit tutma , ilgilenme , dinleme , sağlıklı beslenmelerine gayret etme , mutlu etme vs vs ...
Dün akşam katıldığım veli toplantısı sonrası ben işteyken derslerine girmesi için hiçbir bahanesi olmayan - her türlü metaryale sahip oğlumun derslerin sadece son 5 / 10 dakikasında teşrif ettiğini , derse katılımı konusunda parlak olmadığını vs öğrendim .
Hissettiğim duygu hali kocaman bir hayal kırıklığı oldu . Normalde bağırıp çağırması beklenen ben , iki kelime kuracak mecali hissetmedim kendimde .
Sadece boşluk .
Bazen annelik yapma konusunda ve de otorite kurma konusunda çuvalladığımı düşünüyorum .
Oğlum yapmalısın dediklerimin bir öneminin olmadığı gibi maalesef ki başarısız olma endişesi dahi taşımıyor . Üzgün , yetişemiyor ve sıkışmış hissediyorum .
Burada aklımda bir ışık sızıntısı süzülüyor . İçimden bir ses diyor ki ' Nerede teslimiyetin ve inancın ? '
Sanki hayatındaki sahip olduklarının hepsi senin eserin !
Tüm varlığın ,sağlığın ve dahi evlatları veren bir yaratıcın olduğunu unutup nasıl da çaresiz hissediyorsun kendini .
"ONUN İLMİ DIŞINDA BİR YAPRAK BİLE DÜŞMEZ." (En'âm, 6/59)
Öyleyse herşeyi gören Rabbin'dn yardım istemek neden gelmez ki aklına ?
* Rasulullah (s) şöyle buyurdu:
“Mü’min bir kul Allah’a dua ettiği zaman, Allah Cebrail’e şöyle der:
– Onun duasını hemen kabul etme. Çünkü ben onun sesini işitmekten hoşlanıyorum.
