Geçtiğimiz ay babam kalp krizi geçirdi ve sekiz gün süren riskli, sıkıntılı bir süreçten geçtik ailecek .
Buna değinmek istemiyorum - şükürler olsun babam hayatta , başımızda ve günlük yaşamına geri dönebildi. Düşünmek , bundan söz etmeek dahi üzüyor zira .
Öte yandan bu sağlık sorunundan sonra aileme daha fazla yük olmamak adına minik paşamı ( 5 ) bir kreşe yazdırdım ve bu bana kendimi çok daha özgür, iyi bir anne ve ayakları yere sağlam basan bir kadın gibi hissettirdi ancak babamın ısrarları üzerine bu pozitif hisler sadece iki gün sürebildi hassas bünyemde :)
Şimdi eski düzene geri döndük ki minik beyefendi de saatlerinin uzunluğundan dolayı ne yazık ki beni çok özlediğini söyleyerek gitmeyi istememişti ilk günden sonra .
Okul bitti. Artık lisans diplomam da var - henüz fiziki olarak almamış olsam da - ama sıradaki hedefim konusunda yılgın ve kararsız hissediyorum ben .
Kpss mi ? yoksa yıllardır ertelemekten bir türlü başlayamadığım İngilizce öğrenme işine mi konsantre olsam hiç bilemiyorum .
İçimdeki bir şeyleri başarma güdüsü oldukça güçlü. Bunu seviyorum .
Öte yandan bir saman alevi gibi birden parlayıp kolayca sönen bu ateşi harlamak konusunda her zaman istekli hissedemiyor olmak , çok uyumak , eve gidip rutin işler dışında herhangi bir iş yapmak istememem bana ' acaba depresyonda mıyım ? ' sorusunu sordurtuyor içten içe ...
Planlama alışkanlığım ve yaşam coşkumu kaybetmiş gibi hissediyorum .
İşe gelmek dışında keyif aldığım rutinlerimi de öyle ...
Bu durumu düzeltebilecek tek kişi olduğumun gayet farkında biri olarak bu akşam itibari ile yeni alışkanlıkları hayatıma yeniden katarak ' yeni başlangıçlar mevsimimi ' de başlatmaya niyet ediyorum.
