Hafta sonunu epey gergin geçirdim.
Biriken işler,misafir ağırlama telaşı,dersaneye giden ama derslerini pek de umursamayan ergen oğlum,yerinde durmayan,ben evi toplama telaşı içindeyken yaptığım düzenlemeleri hemen ardımdan bozarak eğlenen minik bir canavar derken yetişememenin vermiş olduğu negatiflik içinde berbat saatler geçirdim.
Öyle ki,bu kadar gerginliği uzun süre hissetmemiştim.
İşin en üzücü kısmı ise akşam olup,çocuklar uyuduğunda ve tüm bu hengabe geride kaldığında insanın üzerine kocaman bir pişmanlık duygusu çöküyor olması.
Ve bakıyorsun ki,onlar sadece çocuklar...
Olması gerektiği gibi davranıyorlar ve ben bu durumu iyi yönetemediğim için zaman zaman bağıran,sürekli bir şeyleri dikte eden anlayışsız bir anne olmuşum.
Şimdi iş yerimde,masamda bunları yazıyorken bir yandan da içim acıyor aklıma gelenler için.
Hafta içi zaten maksimum iki saat görüşebiliyorken koskoca bir hafta sonunu gergin,telaşlı ve verimsiz geçirmişim...
Gelecek hafta zaten babalarında olacaklar,iyisi mi bu akşam için az da olsa keyifli olabilecek bir şeyler deneyeyim.
Anne olmak ne zor bazen...
Ama olsun.Hem tüm anneler süperdir...
Bazıları, süper güçlü.
Pek tatlı bir Anne iç döküşüydü, özellikle en sondaki üç cümle, çok sıcak ve içtendi... Çocuklarınız okurlar mı bilmiyorum, ama okurlarsa geri dönüşü muhteşem olacaktır, eminim:)
YanıtlaSil