Öte yandan çoğu zaman benim parçam olduğu hissinden uzak hissettiğim,adeta evimde bana karşı yetişen bir düşmanla yaşamak zorunda gibi hissettiğim zamanlardan geçiyorum.
Her dediğimi geçiştiren,sesini yükselten,saygı duymayan,sorumluluk almayan ve yapması gereken okul sorumluluklarını telefonla oynamak pahasına ihmal eden bir insan;bir ergen,bir evlat bazen de eve gelmeme seçeneğimin olmasını diletecek kadar beni zorlayan bir ev arkadaşı...
Anneliğin idareciliği,sevecenliği ve kucaklayıcılığını hissedemediğim bu günlerde ona sık sık 'madem beni dinlemiyorsan,git babana' söylemlerimden ileride pişman olacağımı bilsem de,şimdilerde bunu sürekli dile getirmekten kendimi alamıyorum ve üzgünüm ama galiba bunu,velayetini babasına verme seçeneğini ciddi ciddi düşünmeye başlıyorum artık.
Gelecekle ilgili hiç sahip olmadığım endişeleri artık yavaş yavaş hissetmeye başlamış olmak,süper güçlü anne profilimi sekteye uğratıyor.
Sıkışık ve çıkmazda hissediyor,konuşunca rahatlayıp,akşam eve gittiğimde ve evi yine dağılmış vs gördüğümde aynı ruh haline geri dönüyorum.
.jpeg)
